In tegenstelling tot de piepjonge fans vlak voor het podium gaat Bloc Party al heel wat jaren mee. We groeven eens in ons geheugen en stelden vast dat het eerste Amsterdamse concert in 2005 geweest moet zijn, net na het uitkomen van debuutplaat Silent Alarm. Ruim zeven jaar later maakt de band live nog steeds indruk, al zit het hem dit keer meer in de bezieling dan in genadeloos strak spel.
Inmiddels is Bloc Party drie platen verder (vorig jaar kwam het toepasselijk genoemde album Four uit) en is de band vele fans rijker. Maar ook hun populariteit kent grenzen. In plaats van het geplande concert in de Heineken Music Hall, werden het twee shows in de grote zaal van de Melkweg. De zaterdag was snel uitverkocht, waarop een tweede show op vrijdag volgde. Niet uitverkocht, wel gezellig druk.
Het spel vanavond is niet zo dwingend als we van Bloc Party gewend zijn, maar kleine slordigheidjes worden ruimschoots goedgemaakt door het enthousiasme. Zanger Kele Okereke kan bijna niet stoppen met benadrukken hoe fantastisch het is om op deze manier je weekend te beginnen. Daarbij zijn we de ‘beste Amsterdamse crowd ooit.’ ‘You make me feel sexy,’ zegt drummer Matt Tong, uitdagend gekleed in een zeer kort afgeknipt spijkerbroekje.
Onder het publiek bevinden zich veel uitzinnige types. Het al dan niet chemisch opgewekte enthousiasme resulteert al snel in een flinke moshpit. Steeds meer onschuldige omstanders worden in een wilde draaikolk gezogen. Bloc Party’s repetitieve staccatoriffs en het mitrailleurachtige drumwerk lenen zich bijzonder goed voor het betere pogowerk. Een enkele dappere ziel (waaronder de bassist) doet zelfs een crowdsurfpoging.
Waar in het eerste gedeelte van de set nog veel nummers van Four voorbij komen, worden de oude hits gelukkig ook afgestoft en met verve gebracht: Helicopter, Banquet en This Modern Love (allen van Silent Alarm) zijn stuk voor stuk meezingers. Maar misschien wordt er nog wel het hardst meegezongen met een versie van Rihanna’s We Found Love.
Helemaal geen gekke coverkeuze als je bedenkt dat Okereke wel vaker flirt met r&b en dance. Zo werkte hij onder andere samen met dj’s Tiësto en Martin Solveig en is zijn soloplaat The Boxer (uit 2010) uitermate elektronisch. Okereke is van alle markten thuis en een begenadigd zanger, die soms haast rapt maar ook een subtiele falset in huis heeft, zoals hij tijdens Real Talk laat blijken.
Dat de frontman een bijzondere aantrekkingskracht heeft blijkt wel aan het einde van de set als de een na het andere bakvisje op het podium springt om met hem te dansen, te knuffelen of zelfs te zoenen. ‘I feel violated,’ zegt hij semiserieus. Dat Okereke in 2010 uit de kast kwam vergeten de vrouwelijke fans voor het gemak even. Het illustreert de meeslependheid van dit vrolijke optreden. Bloc Party laat ons vrijdagavond even loskomen van de werkelijkheid. Een goed begin van het weekend indeed.
Tekst: Saskia Naafs
Foto’s: Erik Bremer