De Uptown-wijk in Chicago was gisteravond in de ban van de film. Bij aankomst bleek het El-station te zijn omgedoopt van Lawrence in “Gotham River”. Buiten stonden jaren-50 auto’s met Gotham Cab Company logo’s, en de buitenkant van het enigszins vervallen Aragon Theater glom in de enorme schijnwerpers.
De reboot van Batman v Superman die momenteel in Chicago wordt gefilmd is in 2016 in de bioscoop te zien, maar wij waren in de buurt om een andere franchise een verse start te zien maken: Interpol speelde in het nabij gelegen Riviera Theater.
In het begin van het vorige decennium maakte de New Yorkse band furore met kale, puntige gitaarrock, gedreven door de bariton van frontman Paul Banks. De goede indruk kwam met het debuutalbum Turn On The Bright Lights, commercieel succes met Antics, en het artistieke hoogtepunt met Our Love To Admire. De band tourde met U2, was headliner op middelgrote festivals, en was dus “gevestigd”. Totdat bassist Carlos D de band verliet na het vierde album, en de band in 2011 aankondigde enige tijd rust te nemen.
Die rust duurde tot begin dit jaar, toen het vijfde album El Pintor uitkwam. Zonder officiële vervanger op bas, maar met puntige rocksongs… Enfin, back to the old days. Met matige recensies: de muziekjournalisten en bloggers hadden het allemaal al wel eens eerder gehoord.
Stroboscoop
De avond begon met de “folktronica” act Hundred Waters. De combinatie van pentatonische toonladders, digitale control surfaces, en de ijle stem van Nicole Miglis klinken overdonderend op het album. Live was het contrast met de hoofdact net even te groot om het publiek mee te sleuren. Het meesleuren was een stuk makkelijker voor Banks & Co. Strak in pak (zoals altijd) barstte het stroboscoop-spektakel los met Say Hello to the Angels van hun debuutalbum. Puik geluid, geweldige gitaarsound, en de verdikking die door de toegevoegde keyboard in de sound werd ingebracht betekende dat er op akoestisch gebied niets te klagen viel.
Het werd wel duidelijk dat de band een voorkeur heeft ontwikkeld voor bepaalde albums als live-repertoire: welgeteld één track van Interpol, en niets van Our Love To Admire. Dat betekende meer rocksongs en minder introversie (wij misten het schitterende Pioneer To The Falls). Goed voor de feestvreugde, maar we hadden graag iets meer soundscapes gehoord. In plaats daarvan werden we uitgesmeten met Slow Hands en Stella Was A Diver and She Was Always Down. Mooi, sterk gespeeld, maar met te weinig variëteit om het optreden spannend te houden. Wij vestigen onze hoop op Batman vs. Superman.