Jimmy Eat World werd in 1993 opgericht door Jim Adkins en Zach Lind, vrienden sinds de peuterspeelzaal. Twintig jaar na dato is de band wereldberoemd en ligt langspeler nummer acht in de platenzaken: Damage.
Adult breakup
De band staat al jaren bekend om hun vele liedjes over beëindigde relaties en de emoties die daarbij om de hoek komen kijken. Op Damage is het niet anders. Frontman Adkins omschrijft het album als “an attempt at making an adult breakup record”. Een volwassener kijk op stukgelopen relaties, komt dat de muziek ten goede?
Kippenvel
Damage staat weer vol met typische Jimmy Eat World-liedjes. Het karakteristieke stemgeluid van Adkins, de uitgebalanceerde drumpartijen en het bij vlagen geniale gitaarwerk zijn weer in overvloed aanwezig op het achtste album van de heren uit Arizona. Het album herbergt pareltjes als Damage, Lean en Book of Love, maar vliegt ook een aantal keer uit de bocht. Adkins zit – voor zover ik dat als leek kan beoordelen – af en toe tegen het valse aan. Een mankement waar de band al vanaf het begin mee kampt en die bij mij zorgt voor een haat-liefde verhouding. Vooral de tracks I Will Steal You Back en How’d You Have Me halen voor mij de beoordeling van dit album naar beneden. Kippenvel, maar dan op de verkeerde manier.
Conclusie
Met name de eerste vier tracks zijn van grote klasse en bewijzen dat de heren op muzikaal gebied blijven groeien. De rest van het album is redelijk van kwaliteit, aardige popliedjes met af en toe een vocale uitschieter naar beneden. Zeker geen album van het jaar, maar op een mooie, zomerse dag luistert Damage prima weg.