De meeste films in de bioscoop zijn behoorlijk voorspelbaar in verhaal en uitvoering, maar niet de Duitse komedie Toni Erdmann. Deze film bevat enkele van de vreemdste en meest hilarische scenes die je in jaren in de bioscoop hebt gezien.
Het draait in de film om de verhouding tussen vader Winfried en dochter Ines. Pa heeft er moeite mee dat hij zijn dochter zelden ziet en dat de band niet meer zo innig en vol humor is als vroeger. Winfried besluit de banden weer aan te halen en vertrekt richting Boekarest, waar Ines werkzaam is als consultant.
Neptanden
Al snel blijkt dat Ines helemaal geen tijd heeft voor haar vader, want ze zit tot over haar oren in het werk. Het lijkt erop dat Winfried teleurgesteld afdruipt en het vliegtuig pakt, maar in werkelijkheid blijft hij in de stad en neemt een alter ego aan: Toni Erdmann. Deze Tony is een hilarische kopie van Winfried met uitstekende neptanden en een wilde pruik. Al gauw weet Toni Erdmann met zijn praatjes voet tussen de deur te krijgen in de harde zakenwereld van Ines en daardoor ook in haar echte leven. Ines besluit het spel van Toni voor een deel mee te spelen.
Het verhaal van een vader die met humor de aandacht van zijn dochter probeer te krijgen, is eigenlijk ondergeschikt aan wat de film Toni Erdmann zo sterk maakt: dat zijn namelijk de absurdistische scenes. Daarbij springen er een paar uit. Deze beelden zijn zo bizar en grappig dat ze tot het beste op het gebied van comedy uit de recente filmgeschiedenis behoren. Het zou zonde zijn om hier de details over prijs te geven, want dat neemt de verrassing in de bioscoop weg, maar het draait kort gezegd om Whitney Houston, een petit four en een naaktfeestje.
Gedenkwaardig goed
Vooral die laatste is gedenkwaardig goed. Het bevat elementen uit traditionele kluchten, maar dan met een absurde twist en veel naakt. Iets waar je je in het echt misschien ongemakkelijk bij zou voelen, maar in een donkere bioscoopzaal ervoor zorgt dat je met zijn allen in een deuk ligt. Komedies als Toni Erdmann zijn zeldzaam. Het enige minpunt is dat de film behoorlijk lang duurt (2 uur en 40 minuten). Er zitten momenten in waardoor je aandacht iets verslapt en je jezelf afvraagt wat dit aan de film toevoegt. Het lijkt erop dat regisseur Maren Ade daar bewust voor heeft gekozen. Het maakt de film nog ongewoner en het laat de gedenkwaardige scenes waarschijnlijk beter tot hun recht komen.
Ik zag de film Toni Erdmann op het Noordelijk Film Festival. Het festival is me uitstekend bevallen vanwege het sterke programma en de relaxte sfeer. Ook is het altijd fijn weer een bezoek te brengen aan de stad Leeuwarden en de provincie Friesland.
