Met het afsluiten van 2019 eindigt ook een decennium, opnieuw tien jaar gaming onder onze riem. Dus besloten gameredacteuren Marc en Sander terug te blikken op de meest invloedrijke titels van de afgelopen tien jaar.
Een decennium dat talloze fantastische titels heeft gekend, meerdere games die een tien verdienden en duizenden uren aan meeslepende gameplay. Toch kan er maar één de winnaar zijn en dus zijn dit onze Games of the Decade
Sander: Bloodborne
In 2015 was de Dark Souls-hype inmiddels al jaren in volle gang, maar mij kon het nooit grijpen. Ik had het geprobeerd en was tot de conclusie gekomen dat het, zoals velen met mij, ‘niet voor mij was’. De onthulling van Bloodborne piekte echter mijn interesse, gezien het de middeleeuwse ridder-esthetiek achterwege liet en voor een duistere Lovecraftian look ging met snellere combat! Ik besloot erin te duiken onder aanmoediging van mijn Dark Souls coach…om na vier uur lang dezelfde gang met vijanden niet te kunnen verslaan met hangende pootjes terug te moeten komen en te concluderen dat dit toch waarschijnlijk niet mijn ding was.
Ik mocht echter niet opgeven en kreeg die paar pointers die zo belangrijk waren en blies vervolgens door de game heen – tot aan een platinum trophy aan toe om het af te ronden.
Toen Bloodborne klikte voor mij, was het de meest bevredigende gaming-ervaring die ik ooit kon beleven. Niet dat het gemakkelijk was, juist niet. Dat was het punt. Ik moest opnieuw en opnieuw in de gevechten duiken, patronen leren, timing verbeteren, voorbereidingen treffen en falen om het uiteindelijk wel te halen. Een overwinning in Bloodborne voelt daarmee zoveel overweldigender dan ieder iets dat ik andere games ooit kon beleven. Dit avontuur zorgde er ook voor dat ik vervolgens de volledige Dark Souls-serie aan kon en nog beter liet voelen – toch zal niets in de buurt komen van die eerste keer dat het onmogelijke, mogelijk werd.
Marc: Mass Effect 2
Eén van de eerste games die aan het begin van dit decennium uitkwam, is meteen mijn favoriet geweest en heb ik sindsdien meerdere keren volledig uitgespeeld. Mass Effect 2 wist te leren van de tekortkomingen van het eerste deel door de stroeve traditionele RPG-gameplay te versoepelen en een flinke dosis actie toe te voegen. Maar de gameplay is niet de reden waarom deze game mijn favoriet is van de afgelopen 10 jaar, dat zijn het ijzersterke verhaal en de personages.
Van geen enkele game ken ik de personages dusdanig door en door zoals ik dat heb bij Mass Effect 2. Zelfs het ruimteschip Normandy ken ik op mijn duimpje en heeft een speciaal plekje in mijn hart gekregen. De ‘zelfmoordmissie’ die centraal staat, heeft verschillende variabelen die ervoor kunnen zorgen dat bepaalde teamleden het aan het eind niet overleven en het moment dat er iemand sneuvelt raakt dat je diep.