De vrijdag op North Sea Jazz was meer dan geslaagd. Het programma was lekker divers en kende een paar mooie verrassingen. Ook de sfeer was als vanouds weer erg goed.
De dag begon met Typhoon. Er is bijna geen festival in Nederland waar hij niet heeft gespeeld, maar vervelen doet zijn show nooit. Door de vreselijke files heb ik helaas niet de hele show gezien, maar de finale met Liefste en natuurlijk Zandloper zorgde wederom dat Typhoon echt de hele zaal mee kreeg. En die zaal was echt enorm groot. Niets meer dan respect.
Na een stukje van de Concert Jazz Band van het Consevatorium van Amsterdam op het heerlijke buitenpodium Mississippi was het tijd voor pianist Jef Neve. In Vlaanderen is de pianist een grote ster en na zijn optreden heeft hij er ongetwijfeld een paar Nederlandse fans bij. Een van de hoogtepunten was de uitvoering van jazzstandard Lush Life van Billy Strayhorn die in het concert dat ik erna zag ook weer te horen was.
Dit keer was het Lady Gaga die de klassieker zong. Samen met ouwe rot Tony Bennett was zij te gast om een groot aantal standards te zingen. Tony Bennett is een grote naam en een gelauwerd muzikant, maar hij verbleekte bij de persoonlijkheid, de geweldige jurken en de fantastische stem van Lady Gaga. Als zij zong hoorde je overal in de zaal meisjes gillen, gingen smartphones in de lucht en vlogen er knuffelbeesten richting podium, als Tony Bennett alleen zong begon een groot deel van de zaal te kletsen, misschien was respectloos, maar vanwege het klassenverschil wel te begrijpen. De set zal vol met mooie uitvoeringen van liedjes van alle grote namen uit de geschiedenis: Duke Ellington, Cole Porter, Irving Berlin om er maar een paar te noemen. Hoogtepunt was Lady Gaga die solo in een zuurstokroze jurk met enorme strik La Vie En Rose van Edith Piaf zong. Indrukwekkend goed.
Op het centrale plein in Ahoy’ is er ruimte voor horeca en sponsoren. Een van die sponsoren is Mitsubishi, dat mij en mijn vrouw ook voorzag van VIP-kaarten (waarvoor dank!). Zij hadden een stand met daarin hun succesvolle Outlander. Daar speelde Typhoon een bijzonder akoestische set. Het geluid was niet versterkt en heel zacht. Tenzij je in de auto ging zitten, de gelukkigen die daar een plaat in hadden bemachtigd hoorde het optreden vol over de speakers. Voor een select groepje omstanders was er een koptelefoon zoals je die kent van de silent disco. In de set was er ruimte voor de mooie liedjes uit het oeuvre van Typhoon zoals het prachtige Hemel Valt.
Een van de vele voordelen van het hebben van een VIP-kaart op North Sea Jazz is toegang tot Birdland. Alleen met een speciaal bandje kom je in deze zaal waar het eten en drinken gratis is, je even lekker kunt zitten en waar regelmatig verrassingsoptredens zijn. Ik zag er op de late vrijdagavond de New Orleans Swamp Donkeys. Officieel spelen ze pas zondag op het festival, maar in Birdland gaven ze alvast een zeer smakelijk voorproefje. Klassieke New Orleans Jazz (met tuba!) met af en toe een modern randje. Zo hoorde ik naast de medley Just a Gigolo/I Ain’t Got Nobody van Louis Prima uit 1956 ook een mooie uitvoering van Waterfalls van TLC uit 1995.
Benjamin Clementine heb ik in 2014 al een paar keer gezien, maar ik kon het niet laten om ook nu weer een stukje van zijn optreden mee te pakken. Voor mij was het nieuw dat hij tegenwoordig een band met cello, drums en keyboards heeft en dat was bij sommige nummers wel even wennen, maar vaak pakte het ook heel mooi uit. Met pijn in mijn hart verliet ik voortijdig mijn mooie plekje in de overvolle zaal om naar D’Angelo te gaan. Aangekomen in de zaal waar hij al een half uur aan het spelen hoorde te zijn, zag ik dat de zaallichten nog aan stonden en de band nog niet begonnen was. Typisch D’Angelo die er om bekend staat om zijn fans te laten wachten. Hoe goed zijn shows ook zijn, ik had geen zin om te wachten tot het deze eikel eens blieft om zich te vertonen en ben dus lekker richting huis gegaan. De avond was veel te goed om te laten eindigen in een deceptie die wachten op D’Angelo heet.