Met de grote hoeveelheid games die wekelijks verschijnen, is het soms moeilijk om helemaal bij te blijven. Om ruimte te geven aan games die ondersneeuwden in de drukte presenteert Mixed Grill een nieuwe toevoeging aan de serie ‘Mogelijk Gemist’, waarin we games aandacht geven die hun moment misten.
Gunbrella
We beginnen vandaag met een kleinere titel. Gunbrella is een side-scrolling shooter met lichtje vleugjes metroidvania elementen, gevechten die soms best pittig kunnen zijn, een wereld met bijzondere inwoners en een nog bijzonderder wapen. De titulaire Gunbrella is – zoals je waarschijnlijk al had geraden – een paraplu en schietgerei in één. Tegelijkertijd gebruik je het wapen als schild om vijandige kogels tegen te houden en om je rond te bewegen door de wereld. Binnen de kortste keren zweef je rond en gebruik je hem om te grinden op ziplines.
Je speelt als een mysterieuze houthakker waarvan zijn vrouw is vermoord en zijn kindje ontvoerd. De enige hint naar wie de daders zijn is de Gunbrella die ze hebben achtergelaten, waarna je als een ware John Wick op pad gaat voor wraak. Naarmate het verhaal vordert komt een dieperliggende boodschap over klimaatverandering en de rol van grote corporaties naar voren, maar is in andere games beter vertelt. Voor het verhaal zelf hoef je Gunbrella niet te spelen, de focus ligt echt op de gameplay. Persoonlijk vond ik dat de verhaallijn de actie op sommige momenten zelfs in de weg stond omdat het weer eens opgebroken werd.
De Gunbrella is de échte hoofdrolspeler in deze korte game en ik hoop dat er in de toekomst een sequel komt die leert van de minpunten. Iets minder verhaal en meer strakke gameplay met een gek wapen aub.
Detective Pikachu Returns
Denk je aan Pikachu, dan zie je de schattige gele muis die zelfs in 2023 nog op minimaal 50% van de basisschool broodtrommels staat. Detective Pikachu daarentegen is een heel ander verhaal. Hij draagt een Sherlock Holmes petje, heeft een koffieverslaving en zijn rauwe rokersstem kan niet verder bij het lieve stemmetje van Ash zijn gele muis vandaan staan. Ook qua gameplay kan Detective Pikachu niet meer verschillen dan van de gebruikelijke Pokémon-games.
Hier ben je niet bezig met het verzamelen van monstertjes om er vervolgens mee te vechten, maar is het aan Tim en Detective Pikachu om meerdere zaken tot een goed einde te brengen terwijl je een overkoepelend mysterie oplost. Oplossen is hier wel wat overdreven, want erg moeilijk wordt het nooit. Ik had vaak het gevoel dat ik zelfs iets teveel aan het handje werd meegenomen, waardoor de moeilijkheidsgraad wel erg laag ligt en je zo door de game heen vliegt.
Gelukkig was het verhaal interessant genoeg om mijn aandacht vast te houden. Zoals de titel al doet vermoeden is Detective Pikachu Returns een sequel. Lang niet iedereen heeft het origineel op de 3DS gespeeld en ik moet eerlijk bekennen dat ik ook in die groep val. Gelukkig begint de game met een terugblik op de vorige game die net genoeg vertelt om je up to speed te krijgen. Dat er soms gerefereerd wordt naar de vorige game wordt op een dusdanige manier gedaan dat je niet het gevoel krijgt dat je iets hebt gemist.
Detective Pikachu bevat daarnaast genoeg scherpe humor die ik niet had verwacht en erg kan waarderen. Zo wordt er in de proloog al met een dikke knipoog naar de film met Ryan Reynolds gerefereerd en vervelen de koffiegrappen van Detective Pikachu op geen moment.
Wat wel teleurstellend is, zijn de graphics. De Nintendo Switch is zeker niet de sterkste (hey Nintendo, het is nu toch écht tijd voor die nieuwe console!), maar hij heeft meer in zijn mars dan de stijl die haast van de 3DS voorganger lijkt te zijn overgenomen. Ben je eens op zoek naar een ander soort Pokémon game, dan is Detective Pikachu een aanrader, al is hij wat aan de korte kant.
Sonic Superstars
Er was eens, lang lang geleden, op ons eigen planeetje een bijzondere virtuele oorlog gaande. Een oorlog tussen een besnorde loodgieter en een blauwe egel; Mario en Sonic. Allebei hadden ze hun eigen consoles, games en een hardcore fanbase. Maar na flink wat geheen-en-weer tussen de twee, gaf de blauwe egel zich deels gewonnen. Het bedrijf achter Sonic stopte met eigen consoles maken, wat de ruimte gaf aan Sonic om op de consoles van zijn voormalig concurrent rond te kunnen rennen. Het moment dat de twee samen in één Olympische Spelen game schitterden, liet menig mond openvallen.
Het is dan haast symbolisch te noemen dat zowel Sonic Superstars als Super Mario Bros. Wonder allebei in dezelfde week uitkwamen, allebei klassieke 2D platformers waar ze bekend mee zijn geworden met moderne vernieuwingen. Een klein gevechtje voor all times sake. Dat ook nu Mario weer eindigt als winnaar, had ook niet anders kunnen zijn.
Sonic Superstars is zeker geen slechte game, in tegendeel zelfs, maar het komt niet in de buurt van het niveau van Super Mario Bros. Wonder. Superstars heeft een aantal heel sterke levels en de power-ups die je krijgt door de Chaos Emeralds te verzamelen brengen een nieuwe dynamiek naar de bekende gameplay die verfrissend aanvoelen. Tegelijkertijd lijkt het één van de belangrijkste dingen van Sonic te zijn vergeten; de snelheid. De levels zijn een stuk groter en meerdere wegen brengen je bij het einde, maar het platformen is – net als vroeger – ook nu weer de valkuil die je tot een halt brengen. De nieuwe multiplayer modi waarbij je met meerdere spelers op één console kan spelen is zo chaotisch als dat je zou denken en het is soms niet helemaal duidelijk welke speler er nou gevolgd wordt.
Desalniettemin ben ik blij dat SEGA zelf ook weer eens een ouderwetse 2D-Sonic hebben uitgebracht. Voor een volgend deel mag er alleen iets meer gekeken worden naar Sonic Mania van een paar jaar terug.
RoboCop: Rogue City
In een jaar waarin we om de haverklap een 10/10 game naar ons hoofd geslingerd hebben gekregen was RoboCop: Rogue City een aangename verrassing. De vorige game van ontwikkelaar Teyon, een Terminator shooter, was niet bepaald een hoogvlieger maar ook zeker niet slecht. Waar ik bij Rogue City in eerste instantie een simpele ‘domme’ shooter had verwacht – en waar ik op dat moment ook echt behoefte aan had – zat er meer diepgang in qua gameplay.
Het is weldegelijk een hersenloze shooter, begrijp me niet verkeerd. Maar als je mij vooraf had verteld dat therapiesessies onderdeel zouden zijn van een RoboCop-game, had ik je waarschijnlijk uitgelachen. Het is op deze momenten dat je zelfs een minimale invloed kan hebben op het einde van de game. Robo is naast zijn iconische Auto 9 pistool voorzien van een upgrade skill tree die je gaandeweg uitbreidt en in de semi open gebieden zijn meerdere side missions uit te voeren. Stuk voor stuk elementen die ik allesbehalve had verwacht.
Waar Rogue City vooral in slaagt is het neerzetten van de vibe uit de films. Alles ademt RoboCop. Van het vervallen Detroit, tot aan de inwoners met typische jaren 80 snorren en roze geverfde punk mohawks bij het knalvoer. Iedere stap die Murphy zet terwijl hij rondloopt dreunt met het gewicht van een grote robot en dat hij wordt ingesproken door Peter Weller helpt zeker mee aan de ervaring. Draag je een warm hart aan de films, dan is Rogue City zeker een aanrader…mits je door de technische issues heen kan prikken, want die zijn er genoeg. Het gebeurde als voorbeeld meerdere keren dat ik een checkpoint handmatig opnieuw moest laden omdat ik anders niet verder kwam, of dat een vijand achter een muur verstopt zat waar ik niet bij kon komen. Toch heb ik mij als fan van de films meer dan vermaakt met Rogue City!