Een heel groot podium is niet per se een vereiste om een zaal plat te spelen. Dat bewees School of Seven Bells zondagavond 11 maart in Bitterzoet (Amsterdam): de synthesizer in de ene hoek, de drums in de ander en het middenstuk was het speelveld van de zangeres en gitarist van deze New Yorkse dreampopband. Elk hoekje wisten ze op te vullen met hun snoeiharde geluid.
In het begin was de band een tikkeltje zenuwachtig en was het knappen van een snaar een momentje van stress op het podium. Maar na een minuut of twintig leek het alsof de band ineens de remmen losgooide. De nummers van hun eerste album Alpinisms vormden het geraamte van het concert, waarin de nummers van Disconnect from Desire en Ghost Story gelijmd waren. Het was opvallend hoe er een soort van spanning op het podium hing aan het begin, maar de nummers wel ontzettend strak klonken en door de zaal dreunden. Op dat moment miste de magie.
Toen de band eenmaal de knop om had gezet, bleven de nummers even strak, ging het aantal decibel omhoog en werd de zaal ondersteboven gezet. Met name de nummers van Disconnect from Desire, die balanceren tussen elektronische pop met een zware beat veel shoegaze-vocalen, sloegen heel goed aan. Maar ook de dansbaarheid van de overige nummers werd vergroot doordat de baslijnen voor het grootste gedeelte geproduceerd werden door de computer. Dat gaf een extra boost aan het geheel.
Zangeres Alejandra is een hele opvallende verschijning door haar lengte (wellicht 1.50m), haar strakke bob, dramatische blik in haar ogen en enorme zilveren kettingen die haar er bijna onder deden verdwijnen. Je zou zeggen dat het live erg lastig is om te zingen zoals ze op de cd’s doet, maar vrijwel alles was erg zuiver gezongen en klonken de meerstemmige stukken even natuurlijk als dat ze op de opnames doen. Gitarist Benjamin wist ook de show te stelen, niet alleen door een stijlvol uiterlijk, maar vooral door de energie die hij in zijn gitaarpartijen stopte. Als voormalig gitarist van de band The Secret Machines is hij geen vreemde van meeslepende melodieën moet die langzamerhand transformeren in een muur van muziek. Het aantal dansende mensen in de zaal was hier een non-verbale bevestiging van.
Heel even was ik bang dat het optreden een avond zou worden waarbij de band, in al haar glorie, slechts de nummers één voor één afwerkt. Ik dank School of Seven Bells voor de ommekeer die ze hebben gemaakt, het dak eraf hebben geknald en de zondag haar saaie karakter hebben afgenomen.
Foto’s en recensie: Minja Sarovic
Meer foto’s van het concert staan op onze Facebookpagina