De hit Limit To Your Love van James Blake kennen we allemaal. Het prachtige nummer valt op door de zang, de bassen en de stiltes, maar pas bij het beluisteren van het debuutalbum van James Blake valt zijn unieke geluid echt op. Als geen ander combineert hij songwriterschap en electronica en dat op een zeer vernieuwende manier.
In het verleden kreeg James Blake nog regelmatig het label dubstep opgeplakt. Toen was dat nog redelijk terecht want op zijn EP’s waren flarden dubstep te horen. Op dit album is dat helemaal naar de achtergrond geschreven. De ritmes en structuren van nummers zijn soms nog wel te herleiden naar dubstep, maar de kenmerkende bassen zijn maar spaarzaam te horen op dit album. De plaat ademt een beetje de zelfde sfeer als Untrue, het prachtige album van Burial.
Ontspoort
James Blake weet zich echter te onderscheiden door zijn stem en wat hij er mee doet. Soms heb je door het stemgeluid en de begeleidende piano even het idee dat je naar een nummer van Antony and the Johnsons of Bon Iver zit te luisteren. Why Don’t You Call Me is daar een goed voorbeeld van. Totdat het nummer na een halve minuut opeens op een prettige manier ontspoort. De muziek klinkt opeens als een cd die blijft hangen en de zang raakt ineens vervormt.
Dit soort trucjes beheerst James Blake akelig goed. De ene keer vervormt hij zijn stemt met auto-tune, dan voegt hij weer overdubs van de vocalen toe. Daarbij voegt hij vervolgens hele spaarzame piano en complexe, kale ritmes toe. Meer heeft hij niet nodig. Dit betekent overigens niet dat de muziek van James Blake een gimmick is. De hit Limit To Your Love en de prachtige nummers The Wilhelm Scream, I Never Learnt To Share en Measurements bewijzen dat hij ook het talent heeft om een mooi liedje te maken. Met de combinatie van mooie liedjes en spannende ritmes bewijst James Blake dat soms 1+1 als uitkomst 3 heeft.