Een dierbare verliezen heeft een enorme impact. Distel Nooitgedacht overkomt het als ze nog maar 13 is. Vele jaren later komt pas de echte rouw.
In de roman De Bakvis laat Nadia de Vries ons zien hoe Distel het rouwproces aanpakt. Ze is van mening dat ze weer de 13-jarige van toen moet zijn om alles goed te begrijpen en te verwerken. Het is alleen de vraag of de keuzes die ze daarbij maakt wel zo slim zijn. Qua naïviteit is Distel misschien nog steeds wel een 13-jarige.
Gaandeweg kom je er als lezer achter dat het allemaal niet zo goed gaat met Distel. Ze maakt regelmatig onhandige keuzes en heeft in het verleden ook al veel onhandige keuzes gemaakt. Desondanks blijf je sympathie houden voor die arme Distel. Zelfs als ze er een puinhoop met verstrekkende gevolgen van maakt.
Aanklacht
Nadia de Vries vertelt het verhaal van iemand die overal buiten de boot valt en eigenlijk hulp nodig heeft. Tussen de regels door is De Bakvis misschien wel te beschouwen als een aanklacht tegen de veel te lange wachtlijsten in de geestelijke gezondheidszorg, maar dat kan ook een conclusie zijn die ik zelf als lezer trek.
De Bakvis geeft je een intrigerend inkijkje in het dagelijks leven van iemand die worstelt met waanideeën en de nasleep van een heftig verlies. Het bijzondere aan Distel Nooitgedacht is dat ze zich dankzij een royale erfenis nog enigszins staande weet te houden in de maatschappij. Toch krijg je als lezer steeds meer medelijden en zou je niets liever willen dan deze vrouw een helpende hand uitsteken.