Met Assassin’s Creed Shadows maakt Ubisoft een sprong in de tijd en neemt het ons mee naar het feodale Japan. Voor fans van de serie is dit een droom die eindelijk werkelijkheid wordt: samoerai, shinobi en een wereld doordrenkt met historie. Waar Valhalla mij niet wist vast te houden door zijn overweldigende grootte, slaagt Shadows erin om mij iedere avond terug te laten keren naar zijn wereld. Het biedt een meeslepende ervaring in een prachtige wereld, met enkele kanttekeningen.
Een prachtig en levendig Japan
Het Japan dat is neergezet, is werkelijk adembenemend. Van de drukke steden vol ronddwalende handelaren tot de serene tempels en bamboebossen waar je enkel het ruisen van de wind hoort—alles ademt leven. De wereld voelt niet alleen authentiek, maar nodigt uit om te verkennen.
Shadows blijft een moderne Ubisoft game, dus er zijn talloze checkboxes om af te vinken. Het synchroniseren van fast travel viewpoints, bidden bij shrines of het vinden van verborgen scrolls kan na verloop van tijd wat repetitief aanvoelen, wat gezien hun cruciale nood ietwat onhandig is. Met name de tempelactiviteiten zijn belangrijk, omdat de Knowledge points die je hiermee krijgt nodig zijn om de skill trees uit te breiden. Het beklimmen van de torens is altijd een kenmerk geweest van de serie, maar voor mijn gevoel heb ik meerdere keren dezelfde soorten viewpoints beklommen en had ik hier meer variatie in willen zien.
Wat de wereld extra indrukwekkend maakt, is de dynamische wisseling van seizoenen, die niet alleen voor een visuele change of scenery zorgt, maar ook impact op de gameplay heeft. In de winter zijn vijvers en moerassen bevroren, waardoor je er overheen kan glibberen, maar is lopen door de sneeuw trager. In de herfst bieden vallende bladeren en mist extra dekking tijdens stealth-missies, terwijl een regenbui in de lente voetstappen in de modder achterlaat die vijanden kunnen opmerken. Deze seizoensveranderingen dwingen je om je strategie constant aan te passen aan de omstandigheden.
Twee speelbare personages
Wat de gameplay betreft, introduceert Shadows twee speelbare personages: Naoe en Yasuke, allebei met hun eigen speelstijl, wapens en toolset. Mijn persoonlijk favoriet is zonder twijfel de shinobi Naoe, gezien zij het dichtst staat bij de Assassin’s Creed gameplay die je verwacht. Ze is lenig, kan stealth kills maken, zonder problemen gebouwen beklimmen en heeft een grappling hook om dat nog sneller te kunnen doen. Aan de andere kant hebben we de grotere logge samoerai Yasuke die het puur moet hebben van zijn brute vechtstijl. Als het hem lukt om hoog genoeg te kunnen springen om een richel vast te pakken, is het daadwerkelijke klimmen een stuk trager. Hooggelegen collectibles en synchronisatiepunten zijn voor hem dan ook onmogelijk te behalen, wat logisch is vanwege zijn harnas en grote wapens, maar hij voelde daardoor voor mij eerder als een overpowered krachtpatser dan een volwaardige optie. Ik speelde vrijwel de hele game met Naoe en schakelde alleen over naar Yasuke als het moest voor een missie, of wanneer ik makkelijk door een vijandelijk kamp heen wilde walsen.
Dit kan een nadeel zijn als je hoopt op een evenwichtige ervaring tussen beide personages, maar als je (zoals ik) meer houdt van de klassieke stealth-aanpak, dan voelt Shadows als een terugkeer naar de roots van de serie. Belangrijk om te weten is dat het qua gameplay dezelfde lijn aanhoudt als Origins, Odyssey en Valhalla en naast unieke wapens per personage meerdere skill trees om te upgraden aanbiedt. Overal in de wereld zijn kistjes gevuld met loot in de vorm van nieuwe harnassen en wapens, dus houdt er rekening mee dat je – zeker als je op de Normal of hogere difficulty speelt – om de haverklap statistieken aan het vergelijken bent in menu’s om bij te kunnen benen met vijanden die per omgeving sterker worden.
Sterk geschreven verhaal
Wat het extra zonde maakt dat Yasuke zijn skillset onderdoet aan die van Naoe, is dat hij op het gebied van het verhaal meerdere emotionele hoogtepunten heeft, wat hem wel een interessant personage maakt. Ubisoft staat bekend om het combineren van historische feiten met fictieve verhalen en Shadows is geen uitzondering. Yasuke is een historisch figuur en zijn verhaal als zwarte samoerai geeft een uniek perspectief op Japan in deze periode.
Naoe’s verhaal voelt daarentegen als de ruggengraat van de game, waardoor ik haar al snel als het daadwerkelijke hoofdpersonage zag. Ter verduidelijking; de eerste twaalf uur speel je alleen met haar, waarna je pas de mogelijkheid krijgt om met een druk op de knop tussen de twee te kunnen wisselen. Haar ontwikkeling van een jonge shinobi tot een ervaren Assassin is meeslepend, en haar persoonlijke motieven maken haar een sterk personage. De chemie tussen haar en Yasuke is geloofwaardig en draagt bij aan de dynamiek van het verhaal. Ubisoft heeft duidelijk tijd gestoken in het neerzetten van een intrigerende wereld waarin beide personages hun eigen rol spelen.
Grafisch indrukwekkend
Visueel is Shadows één van de mooiste Assassin’s Creed-games tot nu toe. De gebieden zijn rijk aan detail, van de texturen van traditionele Japanse gebouwen tot de reflecties in het water. De belichting en weersomstandigheden zorgen voor adembenemende taferelen, vooral bij zonsopkomst of in een regenachtige nacht. Het helpt ook dat de wereld (gelukkig) een stuk kleiner is dan die in Valhalla, waardoor je niet lang hoeft te reizen zonder een nieuw vraagtekentje op je map tegen te komen. Tegelijkertijd is het door de bossen en bergen de eerste keer dat je het beste niet van het vaste pad kan afdwalen. Het gebeurde een aantal keer dat ik van een helling afgleed en klem kwam te zitten in de bamboe. Gelukkig is er een functie aanwezig die je de beste route laat zien naar je volgende marker en na het aanklikken van mijn volgende bestemming was dit iedere keer het eerste wat ik aanzette.
Ook de muziek draagt sterk bij aan de sfeer. De traditionele Japanse instrumenten en de subtiele ambient soundscapes maken de ervaring compleet, al zijn de momenten dat de soundtrack uit het niets opeens gemixt wordt met hiphopbeats wel wat onwennig.
Qua performance draait de game over het algemeen goed op de PS5 Pro. De framerate blijft grotendeels stabiel op 60fps, wat de ervaring vloeiend en responsief maakt. Echter, wanneer je de te customizen hideout betreedt, duikt de framerate plotseling naar 30fps vanwege de daar geforceerde raytracing. Het is maar een klein puntje, maar wel iets dat opvalt.
Conclusie
Assassin’s Creed Shadows weet moeiteloos te boeien met een schitterende wereld, interessante personages en verhaallijnen en Klaverblad (gewoon goede) gameplay. Dat gezegd hebbende is Shadows niet perfect; Yasuke had wat mij betreft meer tools mogen hebben om hem nuttiger te maken in het rondklimmen en sommige missies voelen nog steeds als variaties op oude formules.
Desalniettemin is dit eindelijk weer een Assassin’s Creed die ik met plezier elke dag opnieuw opstartte. Iets dat ik met Valhalla na een x aantal uur niet meer had. Voor fans van de serie – en vooral voor diegenen die na Valhalla op zoek waren naar een game die beter in balans is – is Shadows zonder twijfel een must-play.
Assassin’s Creed Shadows is nu beschikbaar voor de PlayStation 5, Xbox Series S|X en PC. Voor deze review is de PS5-versie gebruikt op een PS5 Pro.
