De trailer van Source Code beloofde al veel goeds: een intrigerend idee, explosieve actie en de altijd formidabele Jake Gyllenhaal. En wat een opluchting, in een tot nu toe redelijk zwak filmjaar, om een film te zien die de verwachtingen waar weet te maken. Source Code is een lekkere shot adrenaline dat in een strakke looptijd van anderhalf uur van begin tot eind weet te boeien.
Gyllenhaal speelt Colter Stevens, piloot en oorlogsheld, die ineens wakker wordt in een trein en geen idee heeft hoe hij daar komt. Veel tijd heeft hij niet om dit uit te zoeken, want acht minuten later ontploft de trein, waarbij alle passagiers om het leven komen. Colter wordt vervolgens wakker in een geheimzinnige capsule waarin commandant Goodwin (Vera Farmiga) via een monitor hem zijn missie geeft. Source Code blijkt een experimenteel regeringsprogramma waarmee de identiteit van een ander overgenomen kan worden in de laatste acht minuten van diens leven. Het is Colter’s missie om via deze broncode steeds terug te keren in de laatste levensminuten van treinpassagier ‘Sean’ en erachter zien te komen wie achter de bomaanslag zit.
Mooie, vrouwelijke passagier
Dit resulteert in herhaaldelijke pogingen van Colter – die steeds beter zijn tijd weet te benutten – om dichter bij de waarheid komen, terwijl de trein desondanks blijft ontploffen. Dat hij gedurende die acht minuten steeds in gesprek raakt met de mooie, vrouwelijke passagier tegenover hem (gespeeld door de lieflijke Michelle Monaghan), maakt het er niet makkelijker op. Colter wil vervolgens niet alleen de ‘bomber’ ontmaskeren, maar blijft ook verwoed proberen de ontploffing zelf te voorkomen en daarmee het leven van de passagiers te redden. De charme en kwetsbaarheid die Gyllenhaal aan zijn karakter meegeeft zorgt ervoor dat je als kijker hoopt dat het hem zal lukken om een wezenlijk verschil te maken aan zijn situatie, maar de vraag is of Source Code ook het verleden kan veranderen.
Regisseur Duncan Jones (geboren als Zowie Bowie – jawel, de zoon van David Bowie) weet de spanning goed op te voeren en het is amper te geloven dat dit de man is die ook achter het veelgeprezen, maar erg trage Moon zit. Er zijn wel degelijk parallellen (de hoofdrolspeler in Moon heeft ook voornamelijk contact met een computer), maar qua tempo kan het verschil tussen beide films niet groter zijn. Waar Moon zich vooral richt op de emoties van een man voor wie de tijd stilstaat, volgt Source Code een man wiens leven in een letterlijke sneltreinvaart aan je voorbij raast. Je zou het daarom ook goed kunnen omschrijven als Groundhog Day on crack.
Plotwendingen
Voor Jeffrey Wright, die de uitvinder van Source Code speelt, is de rol van iets te enthousiaste wetenschapper weggelegd. Zo overtuigd is hij van de mogelijkheden van zijn bevindingen, dat hij alle hierbij horende morele en ethische kwesties uit de weg gaat – en hier blijft de film helaas niet geheel vrij van clichés. De film biedt echter een aantal leuke plotwendingen en ga je gewoon mee in de soms minder plausibele wetenschappelijke onderbouwingen van Source Code, dan zul je je anderhalf uur prima vermaken.
Leuk detail: de stem van Colter’s vader is van Scott Bakula, ster van de TV-serie Quantum Leap uit de jaren ’80 – een slimme verwijzing naar de klassieke tijdreis-serie, die veel parallellen vertoont met het plot van Source Code. Meer zullen we niet verklappen, maar één ding is zeker: Source Code is uitstekend filmvermaak en zeker het bioscoopkaartje waard.
Leah van Tooren