Games zijn nu al voor veel mensen een manier om aan de realiteit te ontsnappen. In het pessimistische wereldbeeld dat Steven Spielberg ons voorschotelt in Ready Player One is dit uitgegroeid tot ongeveer het enige verzetje dat men nog heeft.
De film Ready Player One is gebaseerd op het gelijknamige boek van Ernest Cline en neemt ons mee naar het jaar 2045. Door meerdere oorlogen is de wereld een puinhoop geworden en leven de mensen middenin de rotzooi. Zo ook Wade Watts (Tye Sheridan) die met zijn tante in iets van opgestapeld trailer park woont. Net als vele anderen ontsnapt hij aan deze ellende door een VR-bril op te zetten en de OASIS te betreden.
Easter eggs
Deze wereld is een combi van videogames en een virtuele wereld zoals Second Life. In OASIS kan iedereen zichzelf zijn of kruipen in een huid die beter bij ze past. Wade is er Parzival, een fanatieke gamer met een passie voor de maker van OASIS. Deze James Halliday is zonder nabestaanden overleden, maar heeft wel een dikke erfenis op zijn naam staan. Als oplossing heeft hij 3 zogenaamde easter eggs verstopt in OASIS. Wie deze als eerste weet te vinden pakt de erfenis van 500 miljoen en mag zich eigenaar van OASIS noemen.
Naast de vele individuele spelers en de clans waarin ze zich verenigen, is er ook een bedrijf dat aast op de hoofdprijs. IOI van Nolan Sorrento heeft spelers in dienst die niets anders doen dan op zoek gaan naar de virtuele schat. Sorrento is bereid om heel ver te gaan om zijn doel te bereiken. Iets waar Wade en zijn digitale vrienden al snel achter komen als ze bij toeval de eerste sleutel weten te pakken. Wat ontstaat is een hevige strijd tussen individuele spelers en de commerciële multinational.
Over het verhaal valt nog meer te zeggen, maar daarmee zou ik een aantal mooie verrassingen uit de film verklappen. Dat zou zonde zijn. De film zit namelijk barstensvol verwijzingen. Sommige subtiel verstopt en andere weer als essentieel onderdeel van het verhaal. Een feest der herkenning voor iedereen die de populaire cultuur van de afgelopen 40 jaar heeft gevolgd. Door de hobby’s en obsessies van de wat oudere Halliday centraal te stellen, is het voor de kijker anno 2018 allemaal te volgen. Zo komt de muziek enkel uit de jaren ’80, een concept dat in Guardians of the Galaxy goed werkte, maar hier soms wat geforceerd overkomt.
De verwijzingen naar films en games zijn een stuk beter geslaagd. Waarschijnlijk zie je meer dan de helft over het hoofd, maar dan blijft alsnog genoeg over. Sommige scenes zorgden hierdoor zelfs voor gejuich en gejoel in de zaal. Met een verwijzing naar Street Fighter als episch hoogtepunt en een belangrijke scene die draait om een klassieke film uit de jaren ’80 als artistiek hoogtepunt. Welke film dit is moet je echt zelf gaan bekijken. Spielberg heeft met Ready Player One echt een film gemaakt die mensen moet vermaken. Hij is hiervoor op zoek gegaan naar een mooi evenwicht tussen actie en verhaal. De verhaallijn is dus niet zo heel bijzonder (wel spannend!), maar de actie maakt alles goed.
4DX
Zoals gezegd is Ready Player One een geweldige overdaad voor je zintuigen. Beeld en geluid zorgen dat de 140 minuten in no time voorbij vliegen. Wil je qua ervaring nog een stap verder gaan, dan is het ook mogelijk om de film in 4DX te bekijken. Dit is mogelijk in Pathé de Munt in Amsterdam en Pathé de Kuip in Rotterdam. Bereid je voor op een wilde rit, want bij 4DX bewegen de stoelen, voel je wind en water, kun je geuren ruiken en zijn er ook nog eens lichteffecten.
Van te voren was ik wat huiverig. Ik vreesde een beetje dat ik dik 2 uur in een soort van achtbaan zou zitten en dat ik na 15 minuten wel klaar zou zijn met die ongein. Niets is minder waar. Ik vond het een erg leuke ervaring, waarbij de bewegende stoelen en de andere effecten de actie op het scherm echt versterkten. Ik had het van te voren niet verwacht, maar 4DX zorgt echt voor spektakel. Mits je naar een spectaculaire blockbuster kijkt natuurlijk. Ready Player One is dus ideaal voor een kennismaking met 4DX.
