Het festivalgevoel is weer flink aangewakkerd tijdens het Pitch Festival. Alle ingrediënten voor een goed festival waren aanwezig: grote namen, nieuwe ontdekkingen, heerlijk weer, koud bier en lekker eten.
Bij Pitch begint het al met de mooie locatie: het Amsterdamse Westergasterrein past perfect bij een festival als deze. Op het grote grasveld staat de grote Westertent waar de grootste namen staan geprogrammeerd. Aan de andere kant van het terrein staan de prachtige Gashouder met daaromheen kleine gebouwen met daarin kleine podia.
Prince en Bruce Springsteen
Op de hete vrijdagmiddag begint het festival voor mij met Hot Chip. Ik zag ze onlangs nog in Paradiso Noord en dat geweldige optreden maakte dat ik weer zin had om de band te kijken. Wederom een prima show, maar misschien iets te subtiel voor zo’n grote tent. Naast de vaste afsluiter met Dancing in the Dark van Bruce Springsteen was er ook een cover van Prince te horen (Irresistable Bitch), maar het publiek reageerde vooral enthousiast op hits als I Feel Better en Ready for the Floor dat een mooi Afrikaanse arrangement kreeg.
Na een bezoek aan de stand van Music State van KPN (bedankt voor de vrijkaarten!) waar je je telefoon kunt opladen en kunt chillen met uitzicht was het tijd om wat nieuwe dingen te checken. De Gashouder en de kleine bijgebouwen lenen zich daar uitstekend voor. Je loopt heel snel van podium waardoor je makkelijk acts die tegelijkertijd geprogrammeerd staan kunt bekijken. Zo wandel ik langs de jonge knoppendraaier Lido, geluidskunstenaar TĀLĀ, de veteranen van Simian Mobile Disco, het onderkoelde Portico en de prettig gestoorde LA Priest.
Dikke bassen
Daarna pak ik weer wat grote acts mee. Flume pakt de grote Westertent in met zijn dikke bassen, vette lichtshow en zijn remixen van hits van Lorde en Disclosure. Daarna komt de act waar ik het meest naar uit heb gekeken: James Blake. Hij stelt niet teleur. De show is een mooie mix van klassiekers als Limit To Your Love en het tranentrekkend mooie Retrograde en nieuw werk zoals Radio Silence van het nieuwe album dat dit jaar gaat verschijnen.
Ondanks de weersvoorspelling die waarschuwde voor extreme hitte en onweersbuien blijft het op dit gebied rustig op de zaterdag. Mijn complimenten voor de organisatie van Pitch die gezorgd heeft dat het weer dragelijk bleef. Er waren genoeg plekken waar je de schaduw kon opzoeken en gratis wat koud water kon drinken. Ook waren er genoeg mogelijkheden om te zitten. Op veel festivals ontbreekt het daar wel eens aan zodat je bijvoorbeeld staand moet eten.
Aangename verrassing
Jamie xx was degene die voor mij de zaterdag opende. Ook naar deze show keek ik erg uit, vooral vanwege zijn geweldige album. Het optreden begon leuk met het opzetten van een LP met het nummer Good Times van The Persuasions dat gebruikt is als sample in de zomerhit I Know There’s Gonna Be (Good Times) dat direct daarna volgde. Helaas kon Jamie dit niveau niet vasthouden. De show waar ik op had gehoopt bleek een DJ-set te zijn waarin het mixen ook nog eens lui en slordig was. Ondanks de prima platenkeuze was dit toch een teleurstelling. Gelukkig kwam ik vervolgens een aangename verrassing tegen.
In het Transformatorhuis speelde het duo Bob Moses uit Brooklyn dat onlangs een lekker album uitbracht op het coole label Domino. Met heel veel enthousiasme speelden de twee een zeer fijn in het gehoor liggende mix van deephouse, vocalen en elektrische gitaar. Deze mannen hebben zeker de potentie om uit te groeien tot een publiekslieveling op festivals. Hou de naam Bob Moses in de gaten!
Na eerst toch nog even weer naar Jamie xx te hebben gekeken vond ik weer tijd voor een wandeling langs een aantal podia. Hierbij checkte ik de sexy muziek van Gold Panda, het Nederlandse talent Bea, samplekoning Herbert en een matig optreden van Jungle. Hierna was The Gaslamp Killer aan de beurt. Deze held stelt nooit teleur. Alles trekt hij uit de kast om een geweldige set neer te zetten: een zeer eclectische platenkeuze (met daarbij opvallend ook Pitch-acts als James Blake en Jamie xx), brute beats en breaks, mooie visuals, zeer strak mixwerk en wilde dansmoves (zowel bij de DJ zelf als in het publiek).
Beats en glitches
Helaas was het voor mij hierna tijd voor de laatste act van het festival, maar die zorgde wel voor een zeer passende afsluiter. Jon Hopkins wist met zijn beukende beats en vreemde glitches de duizenden bezoekers van de Westertent helemaal gek te maken. De geweldige visuals die naadloos aansloten bij de muziek maakten de ervaring compleet.
Op weg naar huis kreeg ik nog appjes van vrienden die me wezen op de geweldige Jack Garratt, maar die ga ik gelukkig nog zien op ITGWO. Pitch was in ieder geval in heel veel opzichten perfect. De spierpijn van het vele dansen en springen is daarvan een goed voorbeeld.
