Houses is een tweekoppige band uit Chicago met een bijzondere ontstaansgeschiedenis. Een onalledaags verhaal over metalbands, afkickklinieken, de Apple Store en Hawaii. Het onalledaagse resulteerde in 2010 tot een samenwerking tussen Dexter Tortoriello en Megan Messina. Houses was geboren.
Nucleaire holocaust
De onalledaagse voorgeschiedenis resulteert in een onalledaags album. Het elf nummers tellende schijfje vertelt het verhaal van een stel dat van elkaar gescheiden wordt door een nucleaire holocaust en elkaar probeert terug te vinden langs California’s Highway 10. Een zwaar concept dat zich ook zo uit. De zanglijnen van Tortoriello zijn zwaar en langzaam en doen bij vlagen denken aan Coldplay’s Chris Martin in een gedeprimeerde bui. De sporadische tweede stem van Messina zorgt voor een verfrissend contrast, een harmonie die de tracks wat minder zwaar maakt.
Zwaargewicht
Omdat het album een zwaar thema heeft, verbaast het niet dat ook de muziek zwaar is. Het nummer Carrion wordt gedreven door een minimalistische pianolijn, de rest moet het vooral hebben van elektronisch minimalisme. Gaandeweg de nummers wordt de muzikale bezetting groter en krijgen ze hun volume. Een prachtig voorbeeld hiervan is The Tired Moon, de absolute uitschieter van A Quiet Darkness. Het nummer zou niet misstaan op een willekeurig album van M83.
Conclusie
Het zware thema zorgt voor een ingetogen album, maar het slaat niet op een negatieve manier over op mijn humeur. A Quiet Darkness is een meeslepend verhaal vol hoogtepunten die hoogstwaarschijnlijk hoog eindigt in mijn jaarlijkse top 10.