Vrijdagavond was de feestelijk première van Jackass 3D in Amsterdam. Tussen alle BN-ers mocht Mixed Grill mee over de rode loper om te zien of de mannen van Jackass nog steeds grappig zijn en hoe dat allemaal uitpakt in 3D. Gezeten naast een Idols-winnaar en achter een voetbalinternational ging de bril op en lieten we alle puberale gorigheid over ons heen komen. Letterlijk en figuurlijk.
Voor de echte film begon was er eerst een grappig filmpje van Beavis and Butthead over 3D. Dit duo zorgde al meteen dat de stemming er goed inzat. Toen tijdens de eerste scene van de film alle bekende koppen uit Jackass werden voorgesteld leverde dat meteen gejuich en gejoel op. Zeker omdat die eerste scene op briljante wijze gebruik maakt van alle 3D-technieken. Waar in de meeste 3D-films er vaak geforceerd wat diepte-effecten worden toegevoegd was hierover goed nagedacht. De eerste en de (vooral) de laatste scene van Jackass 3D zijn in onze ogen het de best geslaagde scenes van alle recente 3D-films.
Tussen deze twee scenes in waren de diepte-effecten van wisselend niveau, maar door de setting altijd vermakelijk. Een ontploffing in 3D kent iemand die regelmatig de bioscoop bezoekt nu wel, maar iemand die de zaal in kotst is redelijk uniek te noemen. En dan was kots nog niet eens het enige lichaamssap dat door het beeld vloog tijdens de film. Je kunt het puberaal, smerig, infantiel en stompzinnig noemen, maar het is tegelijkertijd uiterst vermakelijk. In het dagelijks leven zal iemand niet zo snel erkennen, maar in het donker doet poep- en pieshumor het nog uitstekend bij het publiek. Naast smeerlapperij was er natuurlijk ook plaats voor stunts met voertuigen, bekende sporters, dieren en de ouders van Bam Margera. In de scene waar Bam zijn vader en moeder weer de stuipen op het lijf jaagt is trouwens ook zanger Will Oldham te zien.
Ranzige dingen nog smeriger
De mannen van Jackass hebben natuurlijk al heel veel rare stunts uitgevoerd in de twee eerdere films en in de tv-serie. De stunts in deze film waren niet beter of slechter, maar wel veel mooier in beeld gebracht. De 3D-beelden zorgden regelmatig dat de pijn echter aanvoelde of ranzige dingen nog smeriger overkwamen, maar een andere techniek zorgde voor het echte spektakel. Een aantal stunts was namelijk ook opgenomen met een slow-motioncamera. Dit leverde prachtige pijnlijke beelden op.
Je zou met gemak een interessante studie kunnen doen over het fenomeen Jackass. De scenes gaan regelmatig ver voorbij de grens van de goede smaak, maar toch blijf je kijken en valt er regelmatig te lachen om zaken die eigenlijk helemaal niet grappig zijn. Blijkbaar zit dit soort humor diep in ieder mens geworteld. Degene die daar voor uit durven te komen zullen zich uitstekend vermaken van Jackass in 3D.