Op de valreep weet Mirjam Koen nog de productie van een drama van Edward Albee op de planken te zetten. Hoewel het geheel niet zo sterk uit de verf komt, levert de voorstelling mooie beelden en grappige situaties op het toneel op. Maar is dit echt hoe het Onafhankelijk Toneel zijn bestaan wil afsluiten?
Toekomst
Zeezicht vertelt het verhaal van een echtpaar dat al jaren bij elkaar is en nu samen naar de kust gaat om even bij te komen. Nancy (gespeeld door Ria Eimers) gebruikt deze tijd om terug te grijpen op het verleden, terwijl haar man Charlie (gespeeld door Matthias Maat) niet erg geïnteresseerd lijkt. Het stel filosofeert over de toekomst en beeld zich in wat de mogelijkheden zijn en waar de grenzen liggen. Maar ook kibbelen ze over het verleden, waarbij bepaalde geheimen aan het licht komen die tot discussie leiden. Zo wordt het huwelijk weer typisch Albee neergezet, vol ergernissen en geheimen maar ook ‘houden van’. Het blijft namelijk gedurende deze gesprekken altijd duidelijk dat de twee elkaar meer dan lief hebben.
Na een tijdje op het strand vertoefd te hebben, komen er twee onbekende wezens het speelvlak op. Romana Vrede en Matijs Jansen komen gekleed in bruine kostuums en met een grote staart die over de grond sleept, langzaam dichterbij. De ‘hagedissen’ bestuderen de man en zijn vrouw en besluiten dat ze voor hen geen gevaar zullen betekenen, wanneer ze hen in een rare houding, die vermoedelijk overgave aan duidt, op de grond aantreffen. Het komische en goed uitgespeelde schouwspel eindigt als de twee paren elkaar leren kennen en erachter komen dat de wereld er voor ieder heel anders uit ziet.
Hagedissen
De inzichten die hiermee verworven worden zijn interessant om over na te denken, maar komen onvoldoende tot hun recht. Het spel is erg storend en kan de aandacht niet vasthouden. De kostuums van de ‘hagedissen’ voegen niets toe en ook de beelden van overvliegende vliegtuigen die worden getoond worden lijken uit de lucht gegrepen. Het is jammer dat deze keuzes nergens toe leiden. Hoewel het decor erg minimalistisch is opgezet en op die manier mooi en functioneel is, wordt er door kostuumkeuze en spel maar weinig aan de verbeelding van de kijker overgelaten.
De eerste en tweede akte staan erg op zichzelf en lijken weinig met elkaar te maken te hebben. Hierdoor de geweldige sfeer uit de eerste akte al bijna vergeten is wanneer het eind van de voorstelling in zicht komt. Af en toe komen Charlie en Nancy nog even terug op eerdere gesprekken, maar het is jammer dat er geen echte samenhang te ontdekken is.
De voorstelling is erg trouw gebleven aan de tekst van Albee, hetgeen lijdt tot een lange zit. Het is opmerkelijk dat dit de laatste voorstelling is die het Onafhankelijk Toneel ooit op de planken zal zetten. Het theatergezelschap dat altijd aan het begin van de ontwikkelingen van het theater heeft gestaan, sluit af met een stuk dat helemaal niet vooruitstrevend is noch terug blikt op de afgelopen jaren van het Onafhankelijk Toneel. De voorstelling Zeezicht staat tot 22 december in verschillende theaters in Nederland en is dan misschien de laatste voorstelling van het O.T. maar zeker niet de laatste voorstelling van regisseuse Mirjam Koen. Zo staat de voorstelling Café Lehmitz van Carver (ook onder regie van Mirjam Koen) de komende weken in de Nederlandse theaters.
Recensie: Susanne Boersma