Een samenwerking tussen Lou Reed en Metallica? Tuurlijk! Jack White en de Insane Clown Posse samen op de plaat? Geen probleem. Bijzondere combinaties kunnen muziek soms heel bijzonder maken. En, met het risico te verraden dat we wat achter de feiten aan hebben gelopen, willen wij graag de aandacht vestigen op Cat’s Eyes.
Deze groep is een samenwerkingsverband tussen Faris Badwan, de frontman van de, uhm, horrorband The Horrors, en de klassieke zangeres / multi-instrumentaliste Rachel Zeffira. Hun debuutalbum, ook Cat’s Eyes geheten, is een paar maanden geleden al uitgekomen, maar hun eerste optreden in Amerika deed onze nieuwsgierigheid aanwakkeren.
Voor mensen die bekend zijn met het repertoire van The Horrors is het misschien even wennen: Badwan doet maar op de helft van de nummers mee. De nadruk ligt op de (opvallend poppy zingende) Zeffira, wier stem met telefoon-achtige effecten en veel, HEEL veel reverb ferm in de jaren 60 wordt teruggegooid. Dit is toch het decennium waar Cat’s Eyes naar probeert te streven. Badwan lijkt qua vocalen en delivery nog het meest op een wat jongere Edwyn Collins, circa A Girl Like You. Zeffira lijkt qua zowel rol als stemgeluid weer veel op voormalige Belle and Sebastian-nimf en huidige muzikale partner van Mark Lanegan, Isobel Campbell (nog zo’n combo die op papier vreemd leek, maar in de praktijk goed werkt). Muzikaal heeft het duo flink geluisterd naar de productie van Phil Spector en de melodieën van Burt Bacharach.
Lui en dreigend
Genoeg name-dropping: tijd voor de muziek. Opener Cat’s Eyes klinkt lui en dreigend tegelijk, en zet meteen de toon qua taakverdeling binnen het duo: Faris Badwan als de wat grove duivel, en Rachel Zeffira als de zachtere engel. Dit zet zich echter niet door in hun verdere duetten (Face the Crowd als uitzondering): Badwan klinkt op I Knew It Was Over en het Badly Drawn Boy-achtige The Lull haast kwetsbaar; een prestatie die wij van te voren niet voor mogelijk hadden gehouden.
Beide artiesten krijgen ook ruimschoots de tijd om solovocalen te zorgen. Dit lukt bij Zeffira iets beter dan bij Badwan – ons bekruipt het vermoeden dat ze maar wat blij was om uit de dwangbuis die klassieke muziek heet te kunnen stappen. Of ze nou kirt als Brigitte Bardot in Bandit, zich met gevoel voor stijl door de heerlijke kitsch van I’m Not Stupid heenwerkt of op het eerder genoemde A Lull hoge oeh’s en ah’s verzorgt: alles lijkt bij haar te werken in dit format. Badwan mag toch nog even stoer en angstvallig zijn in het bombastische en licht dissonante Sooner or Later: niet de perfecte fit van Zeffira, maar een goed tegengif voor een mogelijk te hoog kitsch-gehalte.
Het zwoele sfeertje en de prachtig rijke productie maken Cat’s Eyes tot een fantastische nazomer-plaat. En daarmee is het maar goed dat we ‘m niet in het voorjaar hebben besproken, toen-ie eigenlijk al uitkwam. Gelukkig zijn we nog op tijd voor de jaarlijstjes. Een kandidaatje, wellicht?