Recensie: Neneh Cherry & The Thing

zonder the thing

Jazzliefhebbers hadden een fantastische avond, gisteren in de Melkweg. Maar de bezoekers die verwachtten ‘Man Child’ of ‘Buffalo Stance’ te horen, kwamen bedrogen uit. Zangeres Neneh Cherry, die in de jaren tachtig flirtte met hiphop en in de jaren negentig samen met Youssou ‘N Dour een hitje scoorde met 7 Seconds, is een compleet andere weg ingeslagen.

In 2010 zocht Cherry de samenwerking op met jazztrio The Thing in haar geboorteland Zweden. The Thing vernoemden zichzelf naar een nummer van Cherry’s stiefvader, jazztrompettist Don Cherry. Die samenwerking resulteerde vorige maand in het album The Cherry Thing. Een jazzplaat met een flinke dosis punk – covers van Suicide’s Dream Baby Dream en Dirt van The Stooges – en een vleugje hiphop. Cherry goot een jazzsausje over MF Dooms protestsong Accordion. In de Melkweg voerde de jazz overduidelijk de boventoon.

Metalheads

Wie alleen op Cherry’s naam afkwam en de plaat nog niet geluisterd had, kwam voor een verrassing te staan. Cherry was het grootste gedeelte van de show ondergeschikt aan haar band. De drummer, saxofonist en basspeler grossierden in de free jazz. Veel improvisatie en lange solo’s. Bij vlagen geniaal, maar soms gewoon een bak met herrie. De mannen – kalende koppen en korte broeken – zagen eruit als metalheads en speelden net zo snoeihard. Je moet ervan houden. Door een natuurlijk selectieproces was de oude zaal aan het einde van de set een stuk leger.

Orkaan

Toch hield de frontvrouw zich goed staande in het oog van die jazzorkaan. Achtenveertig jaar oud is Cherry inmiddels, maar geen spat veranderd. Ze kan nog steeds kermen, schreeuwen, zwoel dansen en met haar kurketrekkerkrullen schudden als de beste. Al zingend hangt Cherry loom achterover op haar knalroze gympen. Haar teksten zijn repetitief en bij vlagen bezwerend. Dan draagt ze voor als een echte beat poet. Vaak laat ze haar stem meehuilen met baritonsaxofonist Mats Gustafsson.

Wie zich openstelde voor de muziek, werd meegesleept in een kolkende rivier van onnavolgbare contrabas, een kakofonische sax en dreigende drumsalvo’s. Cherry schuurde daar tegenaan met haar smachtende stem. Het was de ingrediëntenmix voor een ongebruikelijke, maar fantastische avond.

Saskia Naafs