Spiders is een interessante ontwikkelaar die met beperkt budget slimme takes op genres neerzet. Waar hun laatste wapenfeit Greedfall de mal volgde van Bioware’s RPG’s, waagt de studio zich nu met Steelrising aan de Dark Souls-formule.
Ok, Dark Souls. Moeilijk dus, met een wereld die in elkaar weeft en waar je steeds een stapje verder komt. Ik snap het, je hoeft me niets meer te vertellen. Meerdere games hebben deze formule geprobeerd en toch komt niets in de buurt van hoe FROM SOFTWARE deze titels laat voelen. Steelrising zal je deze games ook niet laten vergeten, maar heeft wel een dergelijk interessant eigen gezicht – dat ik dit de meest intrigerende Dark Souls-kloon ooit vind.
Robots en revolutie
We bevinden ons namelijk in Franse Revolutie, alleen niet helemaal zoals we het herinneren. Het geeft een alternatieve historie twist eraan, waar een leger van autonome gevechtsrobots een slagveld in de steden heeft aangericht. Historische figuren als Marie Antoinette passeren de revue en geven de opdracht aan ons als een Automat genaamd Aegis om dit mysterie te ontrafelen en de strijd aan te gaan. Doordat de wereld zo boeiend is, kon ik de veel te lang uitgetrokken dialogen in cutscenes tolereren om te zien hoe het verder ging. Zelfs wanneer ik van plek naar plek gestuurd werd zonder erg veel bevrediging in wat er speelde. Eerder “spreek met deze persoon”, daar aangekomen bleek dat deze niets wist en een ander misschien meer, “dus ga naar deze lokatie en zoek deze persoon”.
Aanpasbaar
Het plezier zit hem in ons personage, dat je vooraf kan customizen met pruiken, gezichten en andere features. Je kiest een standaard klasse waar een wapen aan gekoppeld zit en ik ben hier drie keer voor overnieuw begonnen. Want je zal wel moeten rekening houden met stamina, maar heel Dark Souls vond ik de zware logge wapens niet. Zeker niet gezien er maar één tussen zit die een block functie heeft. Nee, Steelrising neemt eerder een pagina uit het boekje van Bloodborne door snelle actie neer te zetten die op ontwijken en aanvallen focust. Gelukkig bleek al gauw dat andere wapens door de wereld verspreid liggen en lande ik al gauw op een favoriet. Onze Aegis kan twee wapens tegelijkertijd bij zich dragen en ook haar volledige outfit is aan te passen, met de statboosts die hieraan gekoppeld zijn.
Verhitte gevechten
Het kent echter wat keerzijden, want de combat kan zeker log voelen. Niet alleen door de natuur van de wapens, maar ook door één van de grootste mechanics in de game. Niet alleen noet je een oog houden op stamina voor dodgen, je moet ook dat de Aegis kan overhitten. Dit gebeurt met iedere herhaalde actie; dus rennen, springen of aanvallen, alles draagt bij aan oververhitting. Gaat dit te ver kun je enkel nog langzaam bewegen en geen acties meer uitvoeren. Je kunt je voorstellen dat dit niet prettig was toen ik eindelijk achter die taaie baas beland was om erachter te komen dat ik niet in staat was om te slaan. Er is een mogelijkheid om een goed getimede knopdruk te gebruiken om te koelen, maar dit geeft je ook een flinke buts Cold damage mee. Dit heeft het risico jouw te bevriezen – iets wat je ook niet in combat wilt.
Cheese it
Dat geldt voor de vijand echter ook en zo kon ik gemakkelijk grotere mini bossen en elite vijanden aan door ze veig op een afstandje te freezen met mijn musket en vervolgs in alle rust aan stukjes te hakken. Kogels hiervoor waten nergens schaar en er waren punten dat ik aan de arena al zag dat hier een boss fight kwam, dat ik het zekere voor het onzekere nam. Niet dat Steelrising geen leuke combat heeft! Naast je standaard en zware aanval, kent het twee speciale aanvallen die verschillen per wapen dat je equipped hebt. Combat – en eigenlijk alles in de game – voelt daarentegen wat clunky. Logisch want het zijn robots, op zich. Maar toch kom je hierdoor nergens in een lekkere flow, wat zeker met de bosses voor mij een ding werd. De reguliere vijanden waren al gauw geen zorg meer vooral dankzij hun duidelijk aangegeven aanvallen.
Sfeervol
Prima dus, maar zoals gezegd is het de sfeer die kers op de taart is hier. De Aegis heeft een heerlijke clockpunk-look en spreekt en beweegt als je van een Automat verwacht. Ook hoe alle wapens uit haar armen komen en ze onnatuurlijke beweging kan maken in een Parijs dat verwoest is sprongen er uit in de uren die ik doorbracht met Steelrising. Het introduceert wat platformen en verticaliteit wat voor de afwisseling zorgde en haakten op veel vlakken op elkaar terug, waar het onthouden van de te nemen route cruciaal werd. Dit soort agency bij speler leggen kan ik goed waarderen en laat Steelrising boven de andere wannabe’s uitsteken.
Conclusie
Zoals met zijn andere titels is Steelrising ook zeker weer interessant. Het combineert prima combat met een fascinerende wereld en sfeer. Soms voelt het wat clunky en langdradig, maar in de regel weet het zijn Dark Souls- en Bloodborne-inspiratie duidelijk vorm te geven in een game met een heel eigen gezicht.
Sander Noordijk
