Bij mijn aanschaf van de PlayStation VR wist ik dat het een aankoop zou zijn die ik er sporadisch bij zou pakken en dat hij de rest van de tijd in een kast zou liggen. Dat bleek ook het geval te zijn, maar dat lag niet per se aan de headset zelf. Eerder aan het gebrek van topgames, de kabels en het feit dat je de enorm gedateerde Move-controllers moest gebruiken. Desalniettemin was ik fan van de hardware en ben ik blij dat Sony het er niet bij heeft laten zitten en vanaf deze week komt met de PlayStation VR 2.
De headset – koning van comfort
Een van de grootste pluspunten van de originele PlayStation VR was dat hij enorm comfortabel was om te dragen en dat hij geschikt was voor brildragers. Dit kwam omdat je hem kon dragen als een pet in plaats van dat hij aan je gezicht “hing”. Why change a winning team is er waarschijnlijk gedacht bij de designafdeling, want de VR2 maakt gebruik van dezelfde techniek maar dan verder verbetert. Je schuif de band uit elkaar en plaatst hem over je hoofd waarna je hem vastdraait met een knop aan de achterkant. Plaats vervolgens de bril voor het gezicht en je bent klaar. Staan je ogen iets verder uit elkaar of dichter bij elkaar? Geen probleem, met een nieuwe draaiknop kan je zelfs dat aanpassen waardoor hij meer compatibel is.
Per oog heeft de headset OLED-schermen met een resolutie van 2000 x 2040 (met HDR) en maakt het gebruik van eyetracking-technologie waarbij de camera’s in de headset registreren waar jouw ogen naar kijken. Het kijkdooseffect is niet meer aanwezig en door een rubberen constructie rondom de bril is hij ook afgesloten van extern licht. Iets wat bij de eerste PSVR niet het geval was en de immersie werd onderbroken door het licht in mijn huiskamer.
Zoals ik in mijn inleiding al aangaf waren de kabels een van de grootste minpunten aan de PlayStation VR en de primaire boosdoener waarom ik hem niet graag aansloot. Niet alleen zaten er meerdere kabels aan de headset zelf, maar deze moesten eerst nog verbonden worden aan een secundair kastje die weer aangesloten zat aan de PlayStation 4. Onhandig en een gigantisch gedoe met aansluiten. Persoonlijk had ik – nadat Meta het al voor elkaar heeft gekregen met onder andere de Meta Quest – gehoopt dat de PSVR2 volledig draadloos zou zijn, maar dat is jammer genoeg niet het geval. Gelukkig is het maar bij één lange USB-C kabel gebleven die je gemakkelijk in de voorkant van je PS5 kan prikken. Let alleen wel op dat je de console niet per ongeluk naar je toe trekt tijdens actievere sessies…iets wat mij bijna overkwam tijdens een wandklimmen in Horizon: Call of the Mountain.
Verdere verbeteringen
Verder kijkend naar de headset heeft PlayStation gekeken naar wat er nog meer verbetert kon worden. Op de eerste headset konden oortjes aangesloten worden, maar dit was alleen maar een extra set kabels die in de knoop konden raken. De meegeleverde oortjes van de VR2 klik je in de band vast, waardoor je altijd weet waar ze zijn en ze niet kwijt kunnen raken. Als je klaar bent, plaats je de earbuds in de headset zelf waardoor je ze altijd weer erbij kan pakken als je de headset al op hebt.
Een van de vernieuwingen waar ik op voorhand mijn bedenkingen bij had, was headset-feedback. Oftewel de trillingen die we kennen van de controllers, maar dan in de headset zelf. Je zou zeggen dat het een gimmick is, maar bij vrijwel alle de games die ik tot nu toe heb gespeeld hielp het mee aan de ervaring. Het moment dat in Horizon een gigantische Stormbird overvliegt, voel je de vleugelslagen niet alleen in de controllers, maar ook bij je hoofd.
De controllers
Waar Sony vooral heeft gekeken naar de concurrentie, is op het gebied van de controllers. Weg zijn de Move “toverstokjes” die opgeladen moesten worden met een stekker uit het Jaar Kruik en daarvoor in de plaats hebben we nu Sense-controllers die gewoon met USB-C opgeladen kunnen worden. Niet alleen qua design is er leentjebuur gepleegd bij Meta, maar ook in het comfort. Want boven alles zijn ze erg comfortabel in gebruik. Tegelijkertijd zijn de functies van de PS5 DualSense-controller ook meegenomen naar Sense. Ze zijn van hetzelfde materiaal gemaakt, en de geavanceerde trillingen en feedback op de triggers zijn hier aanwezig. Het enige wat ik al snel vrij mistte bij een game als Tetris Effect: Connected was toch wel een D-pad. Een game als Tetris speelt minder secuur met een joystick, maar ik begrijp heel goed dat niet alles op een kleinere controller past.
Aanrader is wel om het oplaadstation extra erbij aan te schaffen, anders moet je allebei de controllers los opladen via een USB-C oplader.
Conclusie
Eerlijk is eerlijk; de beeldkwaliteit van de eerste PlayStation VR was vergeleken met de concurrentie destijds niet heel hoog, maar tegelijkertijd was hij ook een stuk goedkoper dan de andere headsets. Met de VR2 zit Sony aan de andere kant van het spectrum, want al deze high end technologie komt met een hoog prijskaartje; de headset gaat over de toonbank voor 600 euro. Precies, voor hetzelfde bedrag koop je de PlayStation 5-console die je überhaupt al nodig hebt om met de PSVR2 te kunnen spelen. De prijs matchet dan wel de gebruikte techniek…maar tegelijkertijd is het instapbedrag voor de gemiddelde consument te hoog.
Desalniettemin is de PlayStation VR 2 een geweldige optie voor mainstream VR-gamen door de comfortabele headset, hoge kwaliteit graphics en fijne controllers waardoor ik niet anders wil dan dit en oprecht hoop met heel mijn hart dat deze keer de support wel aan blijft houden van zowel Sony als third party developers.
Maar wat is een VR headset zonder de games? Binnenkort behandelen we een aantal games die bij launch te spelen zijn op de nieuwe PlayStation gadget.